5 poemas de Xela Arias: Do xeito en que me sinto quen de amarte - ¡Luz no delirio dos sentidos! - A LÚA - Non me conteño - Non sangue do meu sangue

Do xeito en que me sinto quen de amarte
parte un vagalume

de como non quero estudia-lo feito sublime
enteirarte do vendida qie estou á túa man
facerme preguntas

pois hai cousas das que só a noite entende
verbos consagrados á ignorancia do control

e é aí onde de certo te atopo

xa sen dolor dos días que dudo saber
our querer facer para ti         e te amo

***

¡Luz no delirio dos sentidos!

se te preciso cando te agardo non vés nunca

e a súplica que molla

                  desfai un labio

e outro labio que expira nun silencio

compártome

sei que que no lonxe das parábolas das frases

cortadas e os puntos a parte son só

medos escorrentados polo teu corpo

soberano dunha idea poderosa que 

tal vez suceda e eu non saiba quen es

ti cando te agardo

unhas mimosas podres

auscultadas da xanela ó xardín

hai tantos ruídos nesta rúa...

non tínga-lo cutis

pero ven, como te agardo

***

                     A LÚA

houbo unha vez obxectivo sen pretensións

          (Trala caída na terra chantado

          quebraba a paso das follas

          a longa lectura o epitafio errado)

          «non franqueara-lo portal dos excesos»

          -e as fallas do honor...

e todo competiu              para atoparnos

         parados                  no borde da praia

  o mar e soñando cabalos

soñando cabalos embelesados

          logo non estaban

¡séntese aprisionado! mira

dálle un verso: alquimia redobrada

houbo unha vez unha elipse que se pechaba

e un paxaro derrotado que voara

DE Denuncia do equilibrio(1986)

***

Non me conteño,

non me conteño e abato

os cormoráns contra das rochas,

Non

me

conteño

e abato

rochas e cormoráns abatibles e contidos.

E asómbraste

logo

observando, observando

se os farrapos che corresponden.

Pois se non me conteño...

era sobredose de inferno de contenidos, 

e abatibles, 

e rochas, 

e cormoráns inmensos.

***

Non sangue do meu sangue.

Non carne da miña carne.

Son a gran teta ofrecida,

a gran boca que te agarima, 

a man enorme en recollerte.

Hei ser quen che mostre e reña

por te dirixir quen sabe a onde,

anque coide procurar para ti

o máis exacto carreiro das estrelas.

E cando te despidas sabe

comparti-lo mundo cos demais.

Contigo vai

un cacho do meu traballo , tal vez algún pecado,

o meu amor todo e por riba

ti, sexas cando sexas, GRANDE.

DE Darío a diario (1996)

Poesía reunida (1982-2004)

Edicións Xerais de Galicia